زاویه حمله بصورت زاویه بین وتر و مسیر حرکت بال تعریف میگردد . واضح است تغیر در وتر و یا مسیر پرواز هر کدام می تواند باعث تغییر زاویه حمله گردد. بطور معمول در پرواز آزاد زمانی که زاویه حمله زیاد می شود همزمان سرعت نیز کاهش می یابد این فرایند هنگامی که پاراگلایدر در برابر فشار تو قرار می گیرد تغییر میکند و ممکن است وسیله بدون کاهش سرعت در زاویه حمله بحرانی قرار گیرد . این پدیده بیشتر در زمان تیک اف و بلا فاصله پس از جدا شدن از زمین روی می دهد . چنانکه در شکل نشان داده شده تغییر زاویه موقعیت تنها در شرایطی زاویه حمله مناسب را می سازد که در مسیر صعود باشد و چنانچه تغییر زاویه موقعیت بال بسمت عقب همزمان با عدم نرخ صعود مناسب قرار گیرد نشانه ای از وارد شدن به زاویه حمله بحرانی است .

در هنگام “ تو ” و زمانی که تغییر زاویه موقعیت پاراگلایدر به سمت عقب بدون نرخ صعود تداوم یابد بدین معنیست که وسیله در یک زاویه حمله زیاد و بحرانی قرار گرفته است . این زاویه حمله در شرایط پرواز آزاد نیز ممکن است بصورت لحظه ای با دخالت خلبان یا برخورد با تور بالانس تشکیل گردد که البته در کسری از زمان در راستای جاذبه زمین اصلاح می گردد . نیروی کشش باعث میشود وسیله در برابر زاویه های حمله بالاتر پایداری بیشتری از خود نشان دهد زیرا از کاهش سرعت وسیله در زاویه های بالاتر جلوگیری می کند و در عمل یکی از مولفه های وارد شدن به استال که همان سرعت پایین است، حذف می گردد . این روند با افزایش فشار مثبت در لایه زیرین بال عامل می شود با شکل گیری نیروهای آیرودینامیکی جدید خلبان را به نحوی ناپایدار و غیر قابل اطمینان از زمین جدا کند .
از نشانه های زاویه حمله بحرانی فشار زیاد روی لاین با نرخ صعود پایین و یا بدون صعود می باشد

نکته ایمنی
در این شرایط کاهش ناگهانی فشار عامل افت ناگهانی خلبان می شود و اپراتور باید با کاهش تدریجی فشار خلبان را به زمین باز گرداند .