بال های رفلکس از زمانی که هواپیماها در حال پرواز بوده اند وجود داشته است، اما اخیراً مزایای آن برای پاراگلایدر نیز شناخته شده است. رفلکس به این معنی است که لبه انتهایی ایرفویل بالاتر از لبه جلویی قرار میگیرد  و مرکز فشار را به جلو متمرکز می کند . این فرایند باعث می شود بال رفلکس بسیار پایدار تر باشد و در برابر فروپاشی مقاومت بیشتری از خود نشان دهد.

مرکز فشار یک نقطه تعادل است که در آن تمام نیروهای ایرودینامیکی روی بال شکل می گیرند. اگر کاناپی به سمت عقب حرکت کند، منجر به کاهش فشار در لبه جلویی می شود. اگر به اندازه کافی جلو باشد، یک فروپاشی جلو رخ خواهد داد. این اتفاق در گلایدرهای سنتی  هنگام کشیدن اسپید در سرعت های بالا رخ می دهد. در یک بال رفلکس، رها کردن فرامین و کشیدن اسپید سیستم، وزن خلبان را به جلو می برد، به طوری که لبه جلویی تقریباً تمام وزن را حمل می کند در حالی که لبه عقبی راحت می شود. نقطه ضعف خلبانان مبتدی این است که بال های رفلکس برای کنترل زمین دشوارتر هستند و فرمان می تواند کمتر پاسخگو باشد، به خصوص در این تنظیمات سریع تر.